Czy łatwo rozpoznać syndrom wypalenia u dzieci i młodzieży? O syndromie wypalenia, czyli o depresji z wyczerpania u młodych ludzi pisze w swojej książce profesor psychiatrii Michael Schulte – Markwort.

„Wypalenie (burnout) dosięgło najmłodszych. Wyczerpane oraz depresyjne dzieci i młodzież ostatnimi laty wyzwoliły u mnie refleksję. Wypalone dzieci domagają się naszej uwagi i- i właśnie dlatego powstała ta książka.”

Profesor Schule-Markwort opisuje sytuację w Niemczech. Coraz większa presja na wyniki i długotrwałe funkcjonowanie pod wpływem silnego stresu, nie mogą pozostać bez wpływu na zdrowie psychiczne dzieci i młodzieży. Niestety depresję i wypalenie trudno jest dostrzec. Wiele osób uważa, że szukanie pomocy psychiatry jest zupełnie zbędne, podczas gdy …

Czy w Polsce jest inaczej? Czy polskim dzieciom oszczędzamy ciągłego stresu, czy w naszych szkołach mogą się uczyć i rozwijać bez ciągłej presji, ciągłych kontroli i porównywania z innymi? Czy tylko niemieckim dzieciom zrobiono z dzieciństwa wyścigi? To fragment książki. Autor opisuje kilka przypadków dzieci i młodzieży. Opisuje chorobę i terapię, mówi o tym, jak można im pomóc.

„Anna (16 lat) jest ładną, wysoką dziewczyną z długimi blond włosami, ubraną ze smakiem, bez modowej przesady, trochę za mocno umalowaną i z jednej strony adekwatnie ciekawą, z drugiej nieśmiałą i zachowującą się z rezerwą. (…)
Na pierwszy rzut oka nic w Annie nie wzbudza podejrzeń. Gdyby ktoś spotkał ją na ulicy albo w szkole, nie wpadłby na to, że potężne problemy mogą doprowadzić tę dziewczynę do gabinetu psychiatry. I chociaż doskonale wiem, że po większości dzieci i młodzieży zupełnie nie widać, czy borykają się z kłopotami i problemami psychicznymi, to jednak Anna i sprawiane przez nią wrażenie całkowitego braku jakichkolwiek odstępstw od normy wysuwające się na plan pierwszy nieco odstają od tego znanego mi obrazu. (…)
Po moich słowach Anna nieco się rozluźnia i opowiada. Jest w pierwszym półroczu 11 klasy. Przez cała swoją szkolną karierę martwi się o osiągnięcia, chociaż nie ma kutemu powodu. Była i nadal jest dobrą uczennicą. W podstawówce wiązało się to jeszcze z lubieniem szkoły, ale zaczęło się to zmieniac pod koniec gimnazjum i przede wszystkim w liceum, chociaż jej stopnie się nie pogorszyły – wręcz przeciwnie. Od ponad roku Anna nie tylko bardziej martwo się swoimi ocenami i wynikami, ale jeszcze podniosła sobie poprzeczkę. Tak to opisuje: mis się bardzo starać, ponieważ matura ze średnią 1,5 jest już ‘nic nie warta’ i nie ma się wtedy bogatego wyboru kierunku studiów. Dziewczyna uświadamia mi, że jest bardzo pracowita i działa z rozmysłem. Zaznaczyła sobie klasówki w kalendarzu i zaczyna się uczyć z właściwym wyprzedzeniem. Rodzice wspierają ją w wysiłkach, ale ostatnio i oni mówią jej, że nie powinna uczyć się aż tak intensywnie. To nic jednak nie daje, bo – jak mówi Anna – to nie oni muszą iść na studia. Ona nie uważa, że przesadza. Musi zapracować na swój sukces.”

Książkę można zamówić przez stronę Wydawnictwa Dobra Literatura: